1. EXW (EX Works – z zakładu – oznaczone miejsce) – w tej regule sprzedający ma minimalny zakres obowiązków. Musi on jedynie postawić towar do dyspozycji kupującego we wcześniej ustalonym miejscu. Natomiast do obowiązków kupującego należy zorganizowanie transportu, i poniesienie jego kosztów. Kupujący ponosi również ryzyko na całej trasie, odpowiada za załadunek towaru, dokonuje odprawy celnej i załatwia różne formalności eksportowe (np. uzyskanie licencji eksportowej).
2. FCA (Free CArrier – dostarczony do przewoźnika – oznaczone miejsce) – jeśli miejscem przekazania ładunku ma być siedziba sprzedającego, ma on obowiązek tylko załadować towar na przybyły środek transportu. Jeśli wskazano inne miejsce ma on za zadanie dostarczyć towar pod wcześniej wskazany adres. Kupujący natomiast organizuje środek transportu. Następnie zawiera on umowę przewozu z przewoźnikiem od wyznaczonego miejsca dostawy do własnego magazynu. W tym momencie zostaje również przejęte ryzyko kupującego od sprzedającego. Sprzedający dostarcza fakturę handlową i dokument dostawy. Musi również dokonać formalności celnych eksportowych i ponieść z tym związane koszty. Obowiązkiem kupującego jest natomiast załatwienie wszystkich formalności związanych z importem i tranzytem.
3. FAS (Free Alongside Ship – dostarczony wzdłuż burty statku – oznaczony port załadunku)* – reguła stosowana wyłącznie w transporcie morskim i żegludze śródlądowej. Sprzedający ma obowiązek dostarczyć ładunek wzdłuż burty statku (wyznaczony wcześniej port załadunku i konkretny statek). Do tego miejsca musi sam zadbać o transport, ponosi ryzyko i wszystkie koszty przewozu. Ponadto sprzedawca dokonuje odprawy celnej eksportowej. Kupujący natomiast zawiera umowę przewozu ładunku drogą wodną. Po dostarczeniu towaru przez sprzedającego wzdłuż burty statku wszystkie obowiązki i ryzyko przechodzi na kupującego.
4. FOB (Free on Board – dostarczony na statek – oznaczony port załadunku)* – reguła stosowana wyłącznie w transporcie morskim i żegludze śródlądowej. Sprzedający odpowiada za dostarczenie ładunku na wyznaczony statek w konkretnym porcie. Do czasu, kiedy towar nie zostanie umieszczony na pokładzie statku sprzedający ponosi koszty oraz ryzyko uszkodzenia lub utraty ładunku. Po załadunku wszelkie koszty i ryzyko przechodzi na kupującego. Za kwestie związane z eksportem odpowiada sprzedający, natomiast za import kupujący.
5. CPT (Carriage Paid To – przewoźne opłacone do – oznaczone miejsce przeznaczenia) – sprzedający przekazuje towary przewoźnikowi w określonym miejscu. Po przekazaniu ładunku ryzyko przechodzi na kupującego, ale koszty dostawy nadal ponosi sprzedający, aż do ostatecznego miejsca przeznaczenia towaru. Koszty wyładunku towaru w miejscu docelowym (przeznaczenia) ponosi kupujący.
Reguła CPT to tzw. reguła dwupunktowa. W innym miejscu następuje przejście ryzyka ze sprzedającego na kupującego, a w innym przejście kosztów.
6. CFR (Cost and FReight – koszt i fracht – oznaczony port przeznaczenia)* – reguła stosowana wyłącznie w transporcie morskim i żegludze śródlądowej. Sprzedający odpowiada za dostarczenie i załadowanie towaru na statek w porcie załadunku ponosząc z tym związane koszty. Dodatkowo zawiera on umowę przewozu towaru drogą wodną, płaci za fracht, ale nie ponosi ryzyka za dostarczenie ładunku do portu przeznaczenia. Od momentu załadunku towaru na statek ryzyko przechodzi na kupującego. Koszty wyładunku w porcie przeznaczenia również ponosi kupujący.
7. CIP (Carriage and Insurance Paid to – przewoźne i ubezpieczenie opłacone do – oznaczone miejsce przeznaczenia) – reguła ta ma takie samo zastosowanie jak reguła CPT, ale z dodatkowym obowiązkiem ubezpieczenia towaru i pokrycia jego kosztu przez sprzedającego. Sprzedający musi przekazać kupującemu dowód zawarcia umowy ubezpieczenia.
8. CIF (Cost, Insurance and Freight – koszt, ubezpieczenie i fracht – oznaczony port przeznaczenia)* – reguła stosowana wyłącznie w transporcie morskim i żegludze śródlądowej. Reguła CIF to poszerzona o obowiązek ubezpieczania towaru reguła CFR. Sprzedający pokrywa koszty ubezpieczenia i dostarcza kupującemu dowód zawarcia umowy ubezpieczenia, aby kupujący miał możliwość dochodzenia należności od ubezpieczyciela z tytułu uszkodzenia lub utraty towaru.
9. DAP (Delivered At Place – dostarczone do miejsca – oznaczone miejsce) – sprzedający musi dostarczyć ładunek do oznaczonego miejsca przeznaczenia w kraju importu i pozostawić go do dyspozycji kupującego. Wszystkie koszty związane z transportem towaru do miejsca przeznaczenia ponosi sprzedający. Zobowiązany jest ponieść koszty odprawy celnej eksportowej i odpraw tranzytowych. Natomiast ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru przechodzi od sprzedającego do kupującego w momencie dostawy. Za odprawę celną importową i wyładunek towaru ze środka transportu odpowiada kupujący.
10. DPU (Delivered at Place Unloaded – dostarczone do miejsca, rozładowane – oznaczone miejsce) – reguła ta odpowiada założeniom reguły DAT w Incoterms 2010. Sprzedający musi nie tylko dostarczyć towar do miejsca przeznaczenia w kraju importera, ale również odpowiada za jego wyładunek ze środka transportu. Ponosi on wszystkie koszty związane z przewozem i odprawą celną eksportową. Kupujący przejmuje ryzyko utraty lub uszkodzenia ładunku, kiedy towar zostanie rozładowany i postawiony do jego dyspozycji.
11. DDP (Delivered Duty Paid – dostarczone, cło opłacone – oznaczone miejsce przeznaczenia) – reguła ta nakłada na sprzedającego maksimum obowiązków. Musi on dostarczyć towar do określonego miejsca i pozostawić do wyładunku kupującemu. Sprzedawca ponosi koszty odprawy celnej eksportowej, importowej oraz koszty tranzytu. Kupujący ponosi tylko koszty wyładunku.
*Reguły dotyczą tylko transportu wodnego.
Żródła:
https://www.biznes.gov.pl/pl/portal/00622