STYL JEDNOCZĄCY
Lider, który reprezentuje styl jednoczący uważa, że najważniejsi są ludzie. Ten styl przywództwa koncentruje się na pracownikach, to oni liczą się bardziej, niż cele i zadania. Managerowie starają się, aby pracownicy byli stale zadowoleni, a ich relacje układały się bezkonfliktowo. Styl jednoczący bardzo pozytywnie wpływa na komunikację w organizacji. Tacy managerowie chcą budować silne więzi emocjonalne ze swoimi pracownikami, chcą ich dobrze poznać, a to skutkuje dużą lojalnością.
Jednoczący lider przekazuje swoim pracownikom wyczerpujące, pozytywne opinie na temat ich dokonań, a pozytywny feedback często przekazuje podczas rozmów w cztery oczy, nawet podczas lunchu. Poza troszczeniem się o stan ducha swoich pracowników, może również otwarcie podzielić się własnymi emocjami. Styl ten pozytywnie oddziałuje na organizację, a więc może być stosowany bardzo często, zwłaszcza wtedy, gdy manager chce zadbać o harmonię, podnieść morale, poprawić komunikację. Jest jedna pułapka, która wiąże się ze stylem jednoczącym – nie powinien on być jedynym stosowanym przez managera, ponieważ koncentracja wyłącznie na pochwałach może doprowadzić do tego, że błędy pracowników będą tuszowane. Styl ten warto łączyć ze stylem autorytarnym.
STYL DEMOKRATYCZNY
Demokratyczni liderzy dbają o konsensus poprzez zaproszenie swoich pracowników do współpracy przy podejmowaniu decyzji. Poświęcają czas na zbieranie pomysłów pracowników i zabieganie o ich poparcie, tworząc klimat zaufania i szacunku. Zapewnienie pracownikom wpływu na decyzje zwiększa zaangażowanie i odpowiedzialność za losy firmy. Jeśli manager wysłuchuje obaw, to po to, aby dowiedzieć się co należy zrobić, aby nie dopuścić do obniżenia poziomu satysfakcji z pracy swoich podwładnych.
Jednak demokratyczny styl przywództwa, choć posiada wiele zalet, to nie jest pozbawiony wad. Jedną z potencjalnych konsekwencji są często zwoływane, niekończące się spotkania. Niektórzy przywódcy demokratyczni boją się też podjęcia ważnych decyzji, więc odsuwają je, ciągle szukając okazji do omawiania kolejnych treści. W takiej sytuacji pracownicy mogą odczuwać brak prawdziwego lidera.
Demokratyczne podejście najlepiej sprawdza się w sytuacji, gdy lider nie jest pewny kierunku i szuka pomysłu u swoich kompetentnych pracowników. Gorsze rezultaty osiąga w sytuacji, gdy pracownicy nie są wystarczająco kompetentni, aby odpowiednio doradzić. Tego stylu nie powinno się również stosować w sytuacji kryzysowej.
STYL NORMATYWNY
Styl normatywny należy do takich sposobów funkcjonowania lidera, który powinien być stosowany tylko w określonych sytuacjach (tak jak styl nakazowy). Lider ustanawia wysoki standard pracy, osiąga wysoką efektywność. Chce stale podnosić sobie poprzeczkę i oczekuje, że całe otoczenie będzie robić to samo. Lider normatywy bardzo szybko wyłapuje „najsłabsze ogniwa” i jasno wytycza oczekiwania co do ich większego zaangażowania. Styl ten pogarsza atmosferę pracy, gdyż wielu pracowników nie wytrzymuje presji, skupiając się przy tym tylko na spełnianiu oczekiwań szefa.
Lider często sądzi, że wytyczne, które ma w głowie, są bardzo konkretne, ale nie potrafi ich przekazać pracownikom. Oczekuje, że ludzie będą sami wiedzieć, co mają robić. Wielu pracowników uważa również, że szef nie ma do nich żadnego zaufania, a więc nie prezentują własnych pomysłów i inicjatyw. Lider nie daje pracownikom żadnej informacji zwrotnej, a w sytuacji, gdy ma wrażenie, że pracownicy nie wykonują zadań na należytym poziomie – bierze sprawy w swoje ręce. Pod rządami normatywnego lidera pracownicy tracą zapał do pracy, nie potrafią dostrzec szerszego kontekstu swoich działań.
STYL WYCHOWAWCZY
Liderzy wychowawcy pomagają pracownikom odkryć w sobie indywidualne zalety i słabości oraz połączyć je z aspiracjami w życiu osobistym i zawodowym. Zachęcają do wytyczania sobie dużych celów w sferze rozwoju, pomagają też opracować plan ich realizacji. Zazwyczaj uzgadniają z pracownikami ich role, często doradzają i przedstawiają swój punkt widzenia. Chętnie też delegują obowiązki, przekazują rozwojowe zadania, ważna jest dla nich edukacja pracowników. Z badań nad stylami przywództwa wynika, że styl wychowawczy jest najmniej popularny.
